βιτρίνα σου αρχίζει και πέφτει γιατί δεν έχει καμία βάση.  δεν έχει θεμέλια ούτε υποδομή.. τα ιδανικά και οι αρχές που τσαμπουνάς κάθε λίγο και λιγάκι, είναι η παραμύθα σου για να κρύβεις την βρώμα της ψυχή σου.. το μόνο που μετράει για σένα είναι ο εαυτό σου, χρησιμοποιείς τους ανθρώπους μόνο για δικό σου όφελος και αφού κάνεις τη δουλίτσα σου τους πετάς με τέτοιο τρόπο ώστε εκείνοι να σου έχουν υποχρέωση.. μάντεψε , αυτούς που συναντάς στην άνοδο, τους ξαναβρίσκεις στην κάθοδο και εκεί θα βρεις γυρισμένες πλάτες και μάλιστα πλάτες που χρησιμοποίησες για ν' ανέβεις..

file:///C:/Users/george/Desktop/DCP/index.html

Ζούμε στην κατ'εξοχήν αντιποιητική και αντιρομαντική εποχή. Αλλά, όλο και κάποιοι θα φροντίζουν να κρατούν τη φλόγα του ρομαντισμού μέσα τους...ας ψάξουμε να τους βρούμε...

αν έχεις μάθει μες στο ψέμα σου να ζεις,λυπάμαι γιατί κάποια μέρα θα με θυμηθείς..και θα 'ναι αργά και δε θα ξες που να κρυφτείς..τα δύσκολα βράδια που δε μπορείς να κοιμηθείς,γιατί άπλωσα το χέρι μου για ότι χρειαστεί και εσύ το δάγκωσες αχάριστο σκυλί..και από τότε κουβαλάω την πληγή για να θυμάμαι απλά τι είμαι εγώ και τι σκατά είσαι εσύ........

http://www.youtube.com/watch?v=-otXy6176G0

http://www.youtube.com/watch?v=GBjuTQ_K9AA

http://www.youtube.com/watch?v=Z3nynC-XpKA

http://www.youtube.com/watch?v=L3GjiwXrkOg

Τα βράδια έχεις μια παράξενη συνήθεια. Γίνεσαι αέρας, ή συναίσθημα. Συναίσθημα, από αυτά που σε αρπάζουν από το χέρι, δίχως να σε ρωτήσουν και σε ταξιδεύουν. Σε πάνε σε μέρη όπου ο πόνος είναι φίλος, η χαρά και η μελαγχολία παίζουν πιασμένες από το χέρι. Και μετά, γίνεσαι αναμνήσεις. Αναμνήσεις που δεν έχουν όρια. Μόνο χαμόγελα και δάκρυα. Οι ώρες κυλούν κι η μορφή σου αλλάζει πάλι. Γίνεσαι σκληρή... Έχεις το άρωμα ανθισμένης προσμονής και φέρνεις λησμονιά. Βαραίνεις το νου με όμορφες στιγμές και μετά τις κλέβεις. Και μου αφήνεις ένα κενό, που κανένα όνειρο δεν μπορεί να γεμίσει. Μ' αφήνεις να θυμάμαι το πόσο μόνος είμαι. Κι ίσως να είναι αυτό που δεν μπορώ να σου συγχωρήσω. Πως κάποτε, μ' έκανες να μην βλέπω την πικρή εικόνα της μοναξιάς. Κι αυτό που πονάει, είναι πως μ' άφησες να παλεύω μονάχος μ' αυτό που μου χάρισες. Κι εγώ δεν ξέρω τι να κάνω. Γιατί πότε γίνεσαι αεράκι, πότε συναισθήματα και πότε αναμνήσεις. Αλλά, μόλις περάσει λίγο η ώρα και η ηρεμία έρθει και γδύσει την ψυχή μου,γίνομαι κι εγώ αέρας, ή συναίσθημα. Και πετάω σε κάτι κόσμους... Κάτι κόσμους περίεργους ή παράξενους θα τους έλεγε κανείς. Είναι μέρη που τα έχω φτιάξει με κόπο κι έχω βάλει τα πιο όμορφα μου χρώματα. Μα έχω μια γωνίτσα πιο δική μου από τις άλλες που την έχω βάψει μαύρο, με βαθύ γαλάζιο και βαθύ μοβ. Κάθομαι εκεί και ξεχνιέμαι με τις ελπίδες που μετράνε τ' αστέρια. Κι από εκεί πέρα, κλέβω λίγο λίγο το υλικό του κόσμου μου. Κλέβω κομματάκια του και τα φέρνω στον κόσμο αυτό, να χαρίσω ένα κομμάτι από το υλικό με το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα σε κάποιον το έχει πιο πολύ ανάγκη. Κι αυτοί μου λένε ευχαριστώ... Πόσο ανήξεροι είναι... Πόσο αθώοι γίνονται... Θα θυσίαζαν ότι πιο σημαντικό έχουν για ένα ξερό όνειρο, εκτός από τον χρόνο τους ίσως, για να φτιάξουν ένα δικό τους... Γιατί γίνεσαι μελαγχολία; Γιατί γίνεσαι απουσία, χαμόγελο, λησμονιά, αγάπη..; Γιατί δεν αποκτάς μορφή, να σε νιώσω δίπλα μου και να σ' αγγίξω..; Να χαϊδέψω τα μαλλιά σου, να σε δω να κλείνεις τα μάτια σου κι ίσως να χαμογελάς. Να σε δω να χαμογελάς για εμένα... Να μου δώσεις αυτό το δώρο κι εγώ να σου χαρίσω μια αγκαλιά από όνειρα... Μα στο τέλος, ότι και να γίνει, βρίσκομαι πάλι μόνος σ' ένα άδειο δωμάτιο να χαζεύω κάποια εικόνα του εαυτού μου και να ζυγίζω καταστάσεις. Και στο τέλος, πάλι να σου θυμώνω... Γιατί, μ' έκανες κάποτε να μην αισθάνομαι μοναξιά και μ' άφησες μόνο μου να το θυμάμαι...

http://www.youtube.com/watch?v=KCBDV9YPKds

Eχω βαρεθει να βλεπω τους γυρω μου να κανουν πραγματα που θεωρούνται ωραία αλλα πιθανότατα να μην τους αντιπροσωπεύουν. Υποτίθεται οτι ειμαστε νέοι,μορφωμένοι σκεπτόμενα άτομα και παρασυρόμαστε τόσο εύκολα απο τις μόδες που κάποιοι προωθούν. Για παράδειγμα κάνουμε σαν μανιασμένοι να βγούμε σε κάποιο κλαμπ, να φωτογραφηθουμε σε αυτο, να δειξουμε τις μαρκες που φοραμε,να βαραμε ταττοο επειδη βάρεσε ο ταδε και τέτοια διάφορα. Πόσο ίδιος είσαι με τον διπλανό σου? Και το άσχημο είναι οτι γίνεται απο πολλούς. Αλλό παράδειγμα γεμίσαμε απο ψευτορομαντικούς τύπους και τύπισσες που ακούν καιι καλα έντεχνη μουσικη ασχολούνται με την ποίηση με την φωτογραφία. Δηλαδή με ένα τραγούδι του στοκα με μια φωτο που βρηκες στον νετ και με ενα ποίημα που διαβασες στο λυκειο έγινες ξαφνικά το σουπερ σκεπτομενο ατομο.Και αντε τα κανεις ολα αυτα γιατι πρεπει να τα προβαλλεις ρε νεε συνεχως? για να δουν ολοι ποσο γαματος εισαι και να σε θελουν στην παρεα τους? Και πως ξαφνικα όλοι γιναν τόσο φιλοτεχνοι απο εκει που απλα δεν ασχολουνταν? ΚΑΝΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕΤΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΓΟΥΣΤΑΡΑΝ ΑΛΛΟΙ ΣΕ ΣΑΣ. Να ειστε ειλικρινεις, τουλαχιστον με τον εαυτο σας!

http://www.youtube.com/watch?v=fEGI9NbH-mk

http://www.youtube.com/watch?v=fRC0rvRkOvw

και μην μασατε,να ζειτε ρε καθαρα κι ατοφια , γιατι δευτερη ζωη δεν εχει....

Κάπου,κάπως,κάποτε θα ξαναβρεθούμε. Ίσως στις ανατολές μιας άλλης πραγματικότητας , ίσως στη δύση ενός άλλου ονείρου. Που θα μπορεί να βαστάξει περισσότερο έρωτα μακρυά απ'τον φόβο της σιωπής και το λίγο των ανθρώπων. Γιατί η αγάπη είναι σπάνια και μοναχική σαν την ελευθερία : Μπορείς να την σκοτώσεις αλλά οχι να την νικήσεις. Κάπου , κάπως, κάποτε θα ξαναβρεθούμε λοιπόν. Αλλά όχι εδώ. Αλλά όχι όπως φαντάζεσαι. Αλλά όχι ακόμα. Να προσέχεις.

http://www.youtube.com/watch?v=Nv6cfIfrmyc

http://www.youtube.com/watch?v=Kvle7HekHHI

http://www.youtube.com/watch?v=_qvChB9COEE

τελικά, δεν έχω συναντήσει φίλο σαν εμένα. Κι όμως, κάθε φορά χτίζω από την αρχή... για να δω στο τέλος ότι χτίζω σπίτια άλλων, κι εγώ μένω στον δρόμο.

http://www.youtube.com/watch?v=1GB6paT4b2w

Δεν υπάρχουν θρησκείες,δεν υπάρχουν ανώτερες δυνάμεις,τα πάντα εξαρτώνται απο τον άνθρωπο,πρέπει να αρχίζουμε να αγαπάμε το είδος μας,αν δεν αγαπάς τον άνθρωπο αδιαφορείς για τη φύση και για αυτά που σου προσφέρει,όλα είναι μια αλυσίδα,που σπάει σιγά σιγά...Ζω για τη μέρα που θα είμαστε όλοι αδέρφια χωρίς χωρες,θρησκείες,χρώματα,λεφτά,
­εμφάνιση,ας το δώ και ας πεθάνω

http://www.youtube.com/watch?v=fRC0rvRkOvw

το νοημα της ζωης μου ψαχνω βρισκω,το χανω μικρος ο κοσμος γαμω και δεν το απολαμβανω,την ατελεια μου ψαχνω συνεχως...

κι αν δεν με βλεπεις μη με ρωτας που χαθηκα..παρε να δεις αν ζω,αν αναπνεω να μη μεινεις μοναχα στις σκεψεις....χαμογελω και αν αυτο σε κανει να πιστευεις οτι ειμαι καλα τοτε ενταξει....μπορει να λεω πολλα μα κρατα καθε φραση..

σιχαθηκα τα παντα στην ζωη μα πιο πολυ τα σαπια νιατα μου, τα θελω μου, τα πρεπει, τα γιατι, καθε πρωι και καθε νυχτα απο παιδι κατι με εσπρωχνε εκει....

http://www.youtube.com/watch?v=oFt6FF0ke2E

Άντε τώρα γεμίστε τα κέντρα για να περάσετε τα Χριστούγεννα.... Λυπάμαι.... ταυτίζομαι (65) δεν ταυτίζομαι (5) Πηγή: www.lifo.gr

Γρανάζι φίλε. Εγώ τους έλεγα πάντα προγράμματα. Κοιτάω φίλε τα σπίτια στους δρόμους, τους τοίχους, τα παράθυρα, και λέω, μόνο για να γεμίζουν το χώρο είναι αυτά... Μέσα δε ζει κανείς, μόνο προγράμματα. Μόνο για να λέμε ότι εδώ υπάρχει πόλη και όχι το τίποτα. Οι τελευταίοι άνθρωποι στον κόσμο, ξυπνάν απ' την αηδία των ονείρων τους.

ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΟΙ ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΙ
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ Ⓐ
★

στάδια: Αρνηση Θυμός Διαπραγμάτευση με την πραγματικότητα Κατάθλιψη Αποδοχή Πηγή: www.lifo.gr