Να μην προδώσω, να το έxω πάντα κανόνα

..αρχιζεις να γινεσαι μια παλια γνωριμια,ξεθωριαζουν οι αναμνησεις ,η εικονα σου,οι συζητησεις μας,το χαμογελο..αυτο το χαμογελο που ειχα απο το πρωι μεχρι την ωρα που θα με επαιρνε ο υπνος..αυτο ειναι που με ενοχλει περισσοτερο,οτι εχασα εκεινο το χαμογελο..κριμα

γιατί να συμβαίνουν τόσο πολύ άσχημα πράγματα σε τόσο καλούς ανθρώπους;;;

Απλα λατρευουν να παιζουν το παιχνιδι της κατακτησης, για να εισπραξουν οσο περισσοτερα μπορουν χωρις καμια διαθεση να ανταποδωσουν στο ελαχιστο. Και μετα, πηγαινουν στο επομενο ΑΤΜ για μια νεα Αναληψη, σε μια νεα Τραπεζα που δεν γνωριζει το προηγουμενο χρεος...

Οι παλιές φωτογραφίες, και ειδικότερα της Αθήνας, πάντα με συγκινούσαν από μικρό παιδί.

Με έκαναν να αναλογιστώ τη διαδρομή της στο πέρασμα της ιστορίας και να κατανοήσω πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Αν περνούσε απ’ το χέρι µου, θα προσπαθούσα, όσο είναι δυνατόν, να µειώσω

τους πολέµους,  το θάνατο,  τη βία.  Κάθε στάλα αίµατος που χύνεται στη γη είναι

ντροπή.  Μισώ τη σιωπή και την απάθεια των ανθρώπων·